അന്നപൂർണേ മഹാപൂർണേ...

അന്നപൂർണേ മഹാപൂർണേ...

ഓച്ചിറ പരബ്രഹ്മ മൂർത്തിയെ തെണ്ടികളുടെ ദൈവം എന്ന് വിളിച്ചു എന്നതാണ് ഇന്നത്തെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഫെയ്സ് ബുക്ക് പോസ്റ്റ്..ഇതിനൊക്കെ ഉത്തരം പറയുക സാധ്യമല്ല.. ജീവിതാചരണം ആണ് ഇതിനൊക്കെയുള്ള ഒരെ ഒരു മാര്ഗ്ഗം.. അവര്ക്കെ ഇത് മനസ്സിലാകൂ..

പഠന സമയത്ത് 40 ദിവസം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത് ഭിക്ഷ എടുത്തു ജീവിക്കണമെന്നായിരുന്നു നീയമം. അത് സാമാന്യമായ ഭിക്ഷയെടുക്കലല്ല.. ഏഴു പേരുടെ അടുത്ത് മാത്രമേ ഭിക്ഷ ചോദിക്കാവൂ.. ആ ഏഴു പേരു ഭിക്ഷ തന്നില്ലായെങ്കിൽ പിന്നെ ഭിക്ഷ ചോദിക്കരുത്.. അതായത് അന്ന് പട്ടിണി കിടക്കണം.. ഇനി ആരെങ്കിലും ഒരു ദോശയാണോ റൊട്ടിയോ മാത്രമാണ് തന്നത് എങ്കിൽ അതുമാത്രമാകും അന്നത്തെ ഭക്ഷണം..പിന്നെ രണ്ടാമത് ആരോടും ചോദിക്കാൻ പാടില്ല.. ധരിക്കുന്നത് ഒറ്റവസ്ത്രമാണ്.. കൂടെ ഒരു കൊച്ചു തോര്ത്തും പിടിക്കാറുണ്ട്..അത് കുളിക്കുമ്പോൾ കുളിച്ച് കഴിഞ്ഞ് വസ്ത്രം കഴുകി ഉണങ്ങുന്നതുവരെ ഉടുക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്..കിടക്കുന്നത് മുന്കൂട്ടി പറയുന്ന സ്ഥലത്താകരുത്...അന്നന്നു കിട്ടുന്നസ്ഥലത്ത് ഉറങ്ങണം.. രാത്രി ഉറങ്ങുന്ന സമയം തല തറയിൽ മുട്ടരുത്.. തലയിണ ഉപയോഗിക്കുകയുമരുത്... അപ്പോ ആകെയുള്ള വഴി കൈ എപ്പോഴും തലക്കു കീഴെ വക്കുക എന്നതാണ്..ഇതിന്റെ ഗുണം എന്താണെന്ന് ആണെങ്കിൽ കുറച്ചു നേരം ആകുമ്പോ കൈ കഴക്കും..നാം സ്വയം അറിയാതെ എണീക്കും.. ശ്വാന നിദ്ര എന്ന് കേട്ടിട്ടില്ലെ അതു പോലെയാകും നമ്മൾ.. ഇത് ചെയ്യുന്നത് കാശില്ലാത്ത സമയം അല്ല, മാസം അന്പതിനായരത്തിലധികം മാസശമ്പളം മേടിക്കുന്ന, ലക്ഷക്കണക്കിന് രൂപ എടിഎം കാര്ഡിൽ ഉള്ളപ്പോഴാണ്..

ഭിക്ഷ ചോദിക്കുവാൻ കൈ നീട്ടുമ്പോൾ, അന്ന് ഏഴു പേരുടെ അടുത്ത് നിന്ന് ഭിക്ഷ കിട്ടിയില്ല എങ്കിൽ നാം അന്ന് പട്ടിണിയാണെന്ന് നമുക്ക് നല്ല ബോധ്യം ഉണ്ടാകും..ഒരു ദിവസം ഭക്ഷണം കിട്ടാതെയാകുമ്പോൾ രാത്രി ചിന്തിക്കുക അടുത്ത ദിവസം എങ്കിലും കിട്ടണേയെന്നാണ്.. വിശപ്പിന്റെ വിളിയെന്താണെന്ന് അന്ന് രാത്രി മനസ്സിലാകും അതുപോലെ അന്നം എന്താണെന്നും.. ഭിക്ഷയായി ഒരു ചപ്പാതി കിട്ടുന്ന സമയം ഉണ്ടല്ലോ ലോകത്തെ ഏറ്റവും സ്വാദേറിയ ഭക്ഷണം നമുക്ക് അതാണ്.. ഉപ്പോ പുളിയോ ഒന്നും നോക്കാനുള്ള സമയം കിട്ടില്ല.. നാം അന്നുവരെ അറപ്പോടും വെറുപ്പോടും നോക്കിയവരുടെ അടുത്ത് നിന്നാണോ അന്നം മേടിച്ചത് എന്നു പോലും നാം നോക്കിയെന്നു വരില്ല..

ഒരു അസുഖം വന്നാൽ...ഒന്നു കാലിടറിയാൽ തീരുന്നതേയുള്ളു നാം നാം എന്റെ എന്റെ എന്നു വിളിക്കുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലാകണമെങ്കിൽ.. ഒരു ദിവസം എങ്കിലും ജീവിതത്തിൽ അനുഭവിച്ചവനെ നാം ഉപയോഗിക്കുന്ന വാക്കിന്റെ യഥാര്ഥ അര്ഥം മനസ്സിലാകൂ..അത് മനസ്സിലായാൽ ഒരു വ്യക്തിയേയും നാം പിന്നെ ആ രീതിയിൽ നോക്കില്ല.. സ്വയം കഴിക്കുന്നതിനുമുന്പ് മുന്പിൽ അന്നം കഴിക്കാത്ത ഒരു പട്ടികുട്ടിയെ കണ്ടാൽ പോലും അന്നം കൊടുത്തെ നമുക്ക് കഴിക്കാനാകൂ.. അന്ന പൂര്ണേ മഹാപൂര്ണേ എന്ന് നാം വിളിക്കുന്നത് ഒരു വിഗ്രഹത്തെയല്ല വിശക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് അന്നം തരുന്ന എല്ലാവരേയും കണക്കാക്കിയാണ് എന്ന് മനസ്സലാകണമെങ്കിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസം ആ രീതിയിൽ ജീവിച്ചു നോക്കണം. അപ്പോഴേ നാം കളയുന്ന അന്നത്തിന്റെ വില മനസ്സിലാകൂ..ഒപ്പം വിശപ്പിന്റെ വിലയും.. അതുപോലെ നാം ഇപ്പോ വിളിക്കുന്ന പേരിന്റെ അര്ഥതലങ്ങളും